کاش ندیده بودم که الان میدیدم از اون فیلم هایی بود که میگی چرا تا حالا ندیده بودمش❤️❤️

یادگارِ دورانِ هنر عشق و انسانیت کازابلانکا، عاشقانه‌ای در دل تاریک‌ترین لحظات جهان. شهری که در آن اتفاق بزرگی به کوچکی یک عشق رقم می‌خورد. کازابلانکا بستر نتیجه‌گیری اتفاقات انسان‌های این نمایش است؛ اما جز این، نه. اکثریت اتفاقات این فیلم در کافه‌ی ریک اتفاق می‌افتد، پس ما عملا اثری از کازابلانکا نمی‌بینیم، فقط می‌دانیم کافه ریک و طوطی آبی و هتلی که لازلو و همسرش در آن زندگی می‌کنند در کازابلانکا است [به علاوه فرودگاه] و جدای از این در کافه، ما صرفا به تماشای قمار، نوشیدنی خوردن و صحبت افراد نشسته‌ایم، و هیچگونه احساس، ارتباط و یا هیجانی را دریافت نمی‌کنیم. بازیگران، بازی خود را در حد قبول خوب انجام داده‌اند، اما چیزی بیشتر آنچه قرار بود باشند نیستند. و البته با توجه به اینکه فیلم در چه زمانی فیلمبرداری و ساخته شده، نباید توقع فیلمبرداری و یا تدوین رویایی را از آن داشته باشیم. اما داستان آنچنان ما را مجذوب خود نمی‌کند که بخواهیم متوجه شویم سرنوشت افراد چه خواهد شد. هر نفر کار خود را می‌کند و سکانس خود را به سکانس نفر بعد تحویل می‌دهد و فیلم تا آخر درگیر چنین جریانی است. این فیلم همانگونه که داستانش برای یک نمایش‌نامه نوشته شده، یک تئاتر سینمایی است، نه بیشتر و ببینده با دیدن آن، انگار درحال تماشای تئاتری است که از آن فیلمبرداری شده و به سینما رسیده. کارگردانی آن طعم ندارد،‌ نمی‌تواند به داستانِ فیلم رنگ بدهد. بازیگران صرفا کار خود را انجام داده و منتظر پایان سکانس خود هستند. داستان فاقد فراز و فرود در متن اصلی خود است و صرفا در پایان ما یک اتفاق قابل پیش‌بینی را به عنوان سکانس نهایی مشاهده می‌کنیم. این فیلم فقط بیان داستانِ چند شخصیت در مدت چند روز است [با یک سکانس از گذشته در جهت تکمیل داستان] که نمی‌تواند بیشتر از انچه که برای آن خلق شده باشد. از لحظات خوشِ فیلم از نظرم می‌تواند موسیقی‌ای باشد که "سَم" آن را اجرا می‌کند. دیدن پاریس قبل از تسخیر شدنش و لحظاتی که ریک با ایلسا در آن طی می‌کند نیز جذاب است. نحوه بازی بوگارت و صحنه‌های حضورش طوری طراحی شده که نمی‌تواند حوصله را سر ببرد. کازابلانکا شیک، کلاسیک و برای دورانی است که عشق و انسانیت در آن حکمرانی می‌کرد، هرچند سیاست تلخ آن روزها، تیشه بر ریشه این زیبایی‌ها می‌زند.

یادگارِ دورانِ هنر عشق و انسانیت کازابلانکا، عاشقانه‌ای در دل تاریک‌ترین لحظات جهان. شهری که در آن اتفاق بزرگی به کوچکی یک عشق رقم می‌خورد. کازابلانکا بستر نتیجه‌گیری اتفاقات انسان‌های این نمایش است؛ اما جز این، نه. اکثریت اتفاقات این فیلم در کافه‌ی ریک اتفاق می‌افتد، پس ما عملا اثری از کازابلانکا نمی‌بینیم، فقط می‌دانیم کافه ریک و طوطی آبی و هتلی که لازلو و همسرش در آن زندگی می‌کنند در کازابلانکا است [به علاوه فرودگاه] و جدای از این در کافه، ما صرفا به تماشای قمار، نوشیدنی خوردن و صحبت افراد نشسته‌ایم، و هیچگونه احساس، ارتباط و یا هیجانی را دریافت نمی‌کنیم. بازیگران، بازی خود را در حد قبول خوب انجام داده‌اند، اما چیزی بیشتر آنچه قرار بود باشند نیستند. و البته با توجه به اینکه فیلم در چه زمانی فیلمبرداری و ساخته شده، نباید توقع فیلمبرداری و یا تدوین رویایی را از آن داشته باشیم. اما داستان آنچنان ما را مجذوب خود نمی‌کند که بخواهیم متوجه شویم سرنوشت افراد چه خواهد شد. هر نفر کار خود را می‌کند و سکانس خود را به سکانس نفر بعد تحویل می‌دهد و فیلم تا آخر درگیر چنین جریانی است. این فیلم همانگونه که داستانش برای یک نمایش‌نامه نوشته شده، یک تئاتر سینمایی است، نه بیشتر و ببینده با دیدن آن، انگار درحال تماشای تئاتری است که از آن فیلمبرداری شده و به سینما رسیده. کارگردانی آن طعم ندارد،‌ نمی‌تواند به داستانِ فیلم رنگ بدهد. بازیگران صرفا کار خود را انجام داده و منتظر پایان سکانس خود هستند. داستان فاقد فراز و فرود در متن اصلی خود است و صرفا در پایان ما یک اتفاق قابل پیش‌بینی را به عنوان سکانس نهایی مشاهده می‌کنیم. این فیلم فقط بیان داستانِ چند شخصیت در مدت چند روز است [با یک سکانس از گذشته در جهت تکمیل داستان] که نمی‌تواند بیشتر از انچه که برای آن خلق شده باشد. از لحظات خوشِ فیلم از نظرم می‌تواند موسیقی‌ای باشد که "سَم" آن را اجرا می‌کند. دیدن پاریس قبل از تسخیر شدنش و لحظاتی که ریک با ایلسا در آن طی می‌کند نیز جذاب است. نحوه بازی بوگارت و صحنه‌های حضورش طوری طراحی شده که نمی‌تواند حوصله را سر ببرد. کازابلانکا شیک، کلاسیک و برای دورانی است که عشق و انسانیت در آن حکمرانی می‌کرد، هرچند سیاست تلخ آن روزها، تیشه بر ریشه این زیبایی‌ها می‌زند.