معنا در زمانه ابتذال زک اسنایدر، در روایت خود از سوپرمن، با بهره‌گیری از زیبایی‌شناسی بصری خاص، اسلوموشن‌های نمادین و نورپردازی حماسی، سوپرمن را به‌مثابه یک اسطوره مدرن و الوهیت تراژیک بازنمایی می‌کند. در جهان اسنایدر، سوپرمن نه یک قهرمان معمولی، بلکه یک ناجی مسیح‌گونه، منزوی و رنج‌دیده است که بار قدرت و تنهایی را به دوش می‌کشد. او از جامعه جداست، بر فراز انسان‌ها قرار دارد و انسانیتش بیش از آن‌که نقطه قوت باشد، مایه رنج و تعارض است. اسنایدر با زبان حماسه و اسطوره سخن می‌گوید و قهرمانش را در قاب‌هایی شبیه نقاشی‌های مذهبی و اسطوره‌ای به تصویر می‌کشد. دیالوگ‌ها و صحنه‌ها، سرشار از ارجاعات به اسطوره‌های مسیحی، فلسفی و حماسی‌اند؛ از صحنه پرواز سوپرمن به شکل صلیب تا مواجهه او با پرسش‌های وجودی درباره قدرت، مسئولیت و رستگاری. روایت اسنایدر نشان می‌دهد که اسطوره‌سازی و قدسی‌سازی، همچنان می‌تواند امکان مقاومت فرهنگی را زنده نگه دارد. اسطوره، اگر با قوه تمیز و آگاهی انتقادی همراه شود، می‌تواند به نیرویی برای دگرگونی و رهایی بدل گردد. روایت اسنایدر، با تأکید بر لحن حماسی و تراژیک، مخاطب را به تأمل و پرسشگری درباره قدرت، مسئولیت و معنای زندگی دعوت می‌کند و امکان آگاهی انتقادی را تقویت می‌نماید. مرگ جاناتان کنت هنگامی که کلارک می‌توانست راه دیگری بیابد، نمونهٔ عملی اگاپه است: عشقی بی‌قید که محاسبهٔ منفعت فردی را کنار می‌زند. این نوع محبت در آموزهٔ آگوستین فراتر از احساس انسانی است و به‌مثابه امری الهی شهرت می‌یابد. کلارک با پذیرش فقدان، معنی‌ای از فیض ایجاد می‌کند که فضا را برای ظهور منجی باز می‌گشاید. قربانی نهایی سوپرمن نقطهٔ عطفی است که زمان خطی را می‌شکند. آگوستین میان کرونوس و کایروس تمایز می‌نهد؛ مرگ سوپرمن کایروس را وارد روایت می‌کند: لحظه‌ای که تاریخ متنی از فیض دریافت می‌کند و روایت جمعی دگرگون می‌شود. پس از مرگ، حضوری معنوی و تأثیرگذاری تاریخی آغاز می‌شود که دیگر با تقویم و شمارش زمان قابل سنجش نیست. سوپرمن در انتخاب مرگ نه صرفاً تکانهٔ احساسی که انتخابی آگاهانه و اخلاقی انجام می‌دهد که عقل دنیاپسند آن را بی‌ثمر می‌داند. کیرکگور می‌گوید ایمان به «محال» یا به آنچه عقل اجازه نمی‌دهد، نیاز دارد. سوپرمن به‌عنوان شوالیه ایمان، انتخاب می‌کند تا «محال» را تحقق بخشد: مرگی که جهان را امکان بازتعریف معنای جمعی می‌دهد.